Getrouwd zijn.

Ook hierin ben ik geen schaap die met de kudde meeblaat. Ik weet niet in hoeverre vrouwen over hun echtgenoot praten, maar wel hoe de meeste mannen over hun vrouw praten. Soms lijkt het wel of man en vrouw vijanden van elkaar zijn. Een goed voorbeeld is de vrijdagmiddag wanneer ik met andere collega's nog even borrelen. Ik wil nooit lang blijven omdat ik naar het weekend uitzie waarbij ik twee dagen samen met mijn vrouw ben. Wanneer ik dit inbreng wordt er vaak gezegd; "wacht maar tot je langer getrouwd bent, dan praat je wel anders". Alsof het een straf is om het weekend samen met je vrouw door te brengen. Voor mij is het juist geen straf, maar juist iets om naar uit te kijken. Wanneer mijn vrouw en ik samen zijn dan doen we ook heel veel samen. Iets wat voor mij heel normaal is en bij het huwelijk hoort. Dit versterkt de band waardoor het huwelijk en onze relatie alleen maar beter en sterker wordt.

Of is dat gepraat van mijn collega's alleen maar schijn en durven ze niet toe te geven dat ze graag bij hun vrouw zijn, alleen maar omdat anderen daar negatief over denken? Ik vraag het me af. 

Waar gaat dit over?

Een blog schrijf je of over jezelf, of over een onderwerp waar je veel over te vertellen hebt, of beide tegelijk.
In mijn geval kan het alleen maar beide zijn. Ik ben niet echt een kuddedier, nooit geweest ook. En ik denk dat er toch wel een handjevol mensen zijn die dit blog de moeite waard vinden om te lezen, een handjevol want Nederland is misschien wel het ultieme kuddedier land. Nergens heb ik zoveel eenheidsworst gezien dan hier, behalve dan in communistische landen waar de overheid het schapenhoeden als kunst heeft verheven. Iets waar de Nederlandse overheid best wel een beetje jaloers op is vermoed ik.

En hoe leef ik dan als geen schaap? Volgens mijn omgeving vreemd, raar, niet volgens de norm, niet zoals het hoort, maar naar eigen idee volkomen normaal. Ik leef! En ik probeer mij niet te laten leven. Ik schrijf hier 'probeer' want ik woon nou ook weer niet op mijn eigen onbewoonde eiland. Je hebt toch met andere mensen te maken en ik heb mijn werk, niet als zelfstandige maar in loondienst.
Leven is een kunst, en als je die kunst bezit is het leven geweldig! Helemaal jezelf zijn en niet iemand die anderen willen dat je bent, want dan verloochen je jezelf, ben je niet eerlijk tegenover jezelf. Dit kun je alleen als je lef hebt, het lef om een andere weg in te slaan dan de kudde. Een leider zijn in plaats van een volger, maar geen volgers willen. Want met volgers krijg  je juist weer een groepje schapen. En ik denk dat je ook alleen maar echt gelukkig kan zijn wanneer je ook helemaal jezelf bent.

Maar hoe ziet mijn leven en mijn wereldje er dan uit? Eigenlijk heel gewoon, maar wel anders. Gewoon in een rijtjeshuis met de auto voor de deur waarmee ik elke dag naar mijn werk ga. En ik ben getrouwd (met een geweldige vrouw) maar het zijn de details. Ons huis heeft een echte tuin. Niet hier en daar een struikje met veel kale grond er tussen, maar vol met bloemen. Wat de buurt een wildernis vind, vinden wij een mooie bloementuin.  Geen lease auto maar een 30 jaar oud Kadettje. Wij dragen geen kleren volgens de laatste mode, maar alleen wat wij zelf mooi vinden. Geen tv in huis omdat we geen problemen hebben met in slaap vallen en we geen behoefte hebben om mee te kunnen praten met wat er gisteren te zien was. We eten niet op de gewoonlijke tijden zoals 12 uur en 6 uur, maar alleen wanneer wij honger hebben. We doen geen boodschappen op vrijdagmiddag of de zaterdag, maar wanneer het rustig is. We verzenden geen kerst kaarten alleen maar om dan diezelfde kaarten terug te verwachten. We gaan niet naar verjaardagsfeestjes alleen maar om ons gezicht te laten zien. Kortom, geen kudde gedrag.
En hoe ik er zelf uit zie? Gewoon met een lange baard, kalend maar wel met lang haar. De rest verzin je er maar bij.

En hier wil ik dan dit blog mee vullen. Ook een goede gelegenheid om mezelf een spiegel voor te zetten en mezelf afvragen; ben ik zelf soms ook niet een schaap?